Senang producties heeft ook een bedrijfspagina/communitypagina op Facebook: https://www.facebook.com/SenangProducties Op deze pagina hou ik jullie op de hoogte van mijn meer zakelijke activiteiten en interesses, toegespitst op mijn vakgebied communicatie. Bedankt voor het ‘liken’ van deze pagina.
Het had wat voeten in de aarde. Het bestellen van een ticket voor het eenmalige optreden van Paul McCartney in Arnhem ging niet van een leien dakje: lange wachtrijen, computerstoring bij de kaartverkoper en een op hol geslagen internetbestelprogramma. Na een hoop ergenis en een klein beetje geduld, wist ik uiteindelijk een mooie zitplaats te bemachtigen.
Rechtvaardigt de langverwachte uitgave van de geremasterde albums van The Beatles een run naar de winkel? Het antwoord hierop is niet zonder meer ja.
Vier jaar is gewerkt aan het opfrissen/oppoetsen van de oorspronkelijke mastertapes van alle albums van de meest invloedrijke popgroep ooit. Dat de Beatles mooier klinken dan voorheen, verschilt echter sterk per geremasterd album, zelfs per nummer en meer nog van de installatie waarop je de cd’s afspeelt. Het zijn vooral de oudere albums die profiteren van de opknapbeurt (zoals A hard day’s night, Beatles for sale en Revolver). Abbey Road, een publieksfavoriet, verschilt niet veel van de uitgave uit 1987 (die door vinylpuristen in de ban is gedaan). The white album (The Beatles) klinkt onbetwist beter dan de uitgave uit de jaren tachtig. Sgt. Pepper’s 1987 en 2009 verschillen ook niet veel van elkaar.
Over het algemeen is het geluid van de nieuwe cd’s wat harder dan we gewend zijn en is de helderheid van de opnames zeker verbeterd, maar niet spectaculair.
Het op cd zetten van het Beatlesouvre in de jaren tachtig was een haastklus, waarvan werd beweerd dat het om een digitaal geremasterd product ging, terwijl (op twee albums na) de LP-masters doodleuk ongewijzigd op cd werden gezet.
Fans van bijvoorbeeld The Doors en Led Zeppelin, mogen dan al tientallen jaren in de buidel tasten om steeds weer opnieuw gemasterde cd’s van ‘hun’groep te kopen. Beatlesfans grepen terug op de oude LP’s of cd’s uit het bootlegcircuit. Totdat EMI en Apple Corps ( het bedrijf van The Beatlesfamily) de hype van 9-9-2009 aankondigden.
De vier jaar die nodig is geweest om de Beatlescatalogus op te poetsen is in ieder geval niet besteed aan de fotoresearch. Hoewel de digipacks bijzonder fraai zijn vormgegeven, is nogal wat beeldmateriaal matig gereproduceerd. Simpelweg omdat het originele beeld niet meer beschikbaar was.
Beatlesfans zijn overigens gewaarschuwd. In Nederland betaal je gemiddeld 100 (!) euro te veel voor de stereobox (14 cd’s en 1 dvd). Overzee ben je goedkoper uit (zelfs met verzendkosten). Dat geldt eveneens voor de veel te dure Monobox van The Beatles (11 cd’s), die beperkt verkrijgbaar zal zijn (beweert de platenmaatschappij). In het buitenland zijn de losse cd’s gemiddeld 8 euro goedkoper.
Dat de internationale muziekpers zo enthousiast op de remasters reageert, komt waarschijnijk omdat ze een door het team van The Abbey Road Studios zorgvuldig geselecteerd ‘voor- én- na’-vergelijking hebben opgediend gekregen. Het maakt verschil uit of je de cd’s beluistert in de Wisseloordstudio’s of op een goede huis-tuin-en-keukeninstallatie.
Als Beatlefan was het even slikken dat de kritische integrale beluistering van alle cd’s, mij niet voor 100% in hoerastemming bracht. Met name favoriet Abbey Road klinkt op mijn luidsprekers van B & W niet revolutionair verbetert. Toch is het goed dat op de een of andere manier, de muziek van deze band is ‘klaargemaakt’ voor de 21ste eeuw. Nieuwe generaties zullen gefascineerd blijven door de muziek die deze band tussen 1962 en 1970 maakte.
Gepubliceerd in VARA TV-magazine 9; maart 2007: Single Club. Uitzending woensdag 7 maart 6:05-9.00 uur, Radio 2.
Natuurlijk had ik veel liever geschreven dat Hey Jude van The Beatles mijn allereerste singletje was geweest. Het werd echter De kat van ome Willem/De step van Wim Sonneveld uit de serie Ja zuster, Nee zuster, gekregen van mijn ouders. Ook leuk toch?
De eerste single die ik van mijn eigen geld kocht was Inkpot van The Shocking Blue. Het zal zo rond mijn tiende verjaardag zijn geweest in 1972 dat ik met een handvol guldens naar Vroom en Dreesmann toog. Bij V & D deden ze in die tijd nog al moeilijk als je een singletje wilde beluisteren. Zeker als je een kind was. Mijn keuze voor Shocking Blue moet ik thuis hebben gemaakt. Het liedje zal ik ongetwijfeld hebben opgepikt van radio Veronica. Andere zenders beluisterden we niet.
Zelf denk ik dat het in het oog springende singlehoesje moet zijn geweest of het feit dat het geld per se uitgegeven moest worden, dat ik Inkpot aanschafte.
Mijn allereerste single associeer ik sindsdien altijd met Mariska Veres. Dus ook die zaterdag in december dat ik van haar overlijden hoorde. Haar mooie stem komt weer voorbij op de radio: Send me a postcard, Venus, Never marry a railroad man en Inkpot natuurlijk.
Put some love in your heart
like you put the ink in the inkpot.
Learn it and you will enjoy it baby
to put the ink in the inkpot.
Wat het is verhaal achter uw eerste single? Reageer hier.
Luister ook elke woensdag naar radio 2 voor de single club (Vara ontbijtradio, 6.05 – 9.00 uur).
Het melkkoetje van platenmaatschappij EMI en Apple, uw weet wel, The Beatles, zal nog vele jaren dienst doen als pensioenvoorziening voor velen.
Cirque Du Soleil speelt in Las Vegas Love, een voorstelling gebaseerd op muziek van The Beatles. Paul, Ringo en de nabestaanden van John en George zijn nauw betrokken geweest. Een CD met ‘nieuwe’ muziek wordt later dit jaar uitgebracht.
In de VS is onlangs de tweede reeks Capitolalbums van de Beatles op de markt geslingerd. Succes gegarandeerd: de Amerikanen hebben de muziek van The Beatles jarenlang in een andere mix gehoord dan de Europeanen en dat moest nog gevierd worden op CD. Volgens mij hebben The Beatles intertijd nooit hun goedkeuring gegeven aan deze inferieure geluidsmix.
Wel zijn zij altijd betrokken geweest bij de monomix die ná de opnames van hun muziek werd gemaakt (en als basis diende voor de LP’s die tegelijkertijd ook in stereo werden uitgebracht). Eigenlijk zou de muziek van The Beatles tot en met The white album in 1968 gewoon in mono moeten worden uitgebracht (bij de stereomixen uit die jaren waren The Beatles niet betrokken). De huidige Beatles CD’s zijn feitelijk niet om aan te horen als je de oorspronkelijke LP’s beluisterd.
Ik wacht daarom niet meer op een nieuwe uitgave van digitaal geremasterde CD’s van de Fab Four. Terwijl ik dit schrijf ‘haal’ ik alle mono albums ‘binnen’ en verdraaid: ze klinken echt beter dan wat er sinds 1987 is uitgebracht. Geen nepstereo met links instrumenten en rechts de zang, maar gewoon een opname zoals ze in de Abbey Roadstudios bedoeld waren. Mono klinkt niet dof of wat dan ook, maar zuiver en perfect in balans.
Wanneer hebt u voor het laatst naar muziek geluisterd? Ik bedoel echt geluisterd? Vaak genoeg staat muziek gewoon op, zonder dat we er werkelijk bewust naar luisteren. Totdat we in eens gegrepen worden door de melodielijn, het refrein, een mooi gitaarloopje of om het even wat. Ik heb dat met muziek die ik al jaren in de platenkast heb staan, maar ook met nummers die op de radio voorbijkomen. Zo kwam onlangs Duncan Sheik voorbij in het ideale zondagmorgenprogramma De Sandwich op Radio 2. Een Amerikaanse singer/songwriter die in 1996 debuteerde en wiens melancholieke songs mij die zondagmorgen raakten. White Limousine is zijn vijfde album, een prachtige schijf die ik voorlopig niet uit mijn CD-speler zal halen. Hoe is de muziek van Sheik te omschrijven? Sommige recensenten spreken van Nick Drake meets David Sylvian, anderen hebben het over Bittersweet or haunting songs van een supertalent. White limousine brengt je met 12 zorgvuldig gearrangeerde songs in een sfeer die je (ondanks de melancholie) niet wilt loslaten. Om een impressie van zijn kunnen te krijgen, verwijs ik naar de discografie op zijn website. Meer info vind je op: www.duncansheik.com Muziekkeuze van de laatste dagen: Hyachinth House, Ryan Adams, Winterpills, Brandi Carlile
